خرم آن دم که مرا بر سر تابوت برند

خرم آن دم که مرا بر سَرِ تابوت بَرند تا که فارغ شوم از همهمه یِ این دنیا خرم آن دم که من از غصه رها می گردم خرم آن دم که شود دفن تنم در صحرا تا که راحت بشود این دل آغشته به غم تا به پایان برسد ماتم و سوز و سرما ای دو صد مرتبه بر بخت دلِ من لعنت که چنین کرد مرا خار و حزین بی پروا کاش آن نطفه ی نحسی که منم پایانش خشک می شد ز کمرگاهِ پدر آن شب ها سرگشته #سهراب_عرب_زاده منبع